Elżbieta Adamiak - Stało się życie

Zbierałam ciebie z powietrza i wody
Chciałam cię z myśli uskładać
Dziś na mym stole smutek się położył
Dziwiąc się bardzo jak można tak płakać

Stało się życie mówiłeś jestem
I byłeś godzina jedna
A ja godzinę jak życie piłam
Na moja radość i wierność

Dziwi się szklanka z kawa i wazon
Dziwi się okno i polka z książkami
Tylko papieros w popielniczce zasnął
Zniecierpliwiony moimi myślami

Teraz tu smutek leży na mym stole
Już dziwić się nawet zapomniał
Przychodzisz prawdziwy tak bardzo nie w porę
Jak woda przychodzi do ognia.

słowa i muzyka Elżbieta Adamiak