Paweł Orkisz - Dorożkarz

Taki cudny ranek
a kobiety stare
w okruszynach sypia ptakom chleb.
Sen opada marą,
koń łeb zwiesił stary
a ogonem gania muchy precz!

Dorożkarzu, zabierz mnie - kochany - stąd!
Jestem dziś jak wietrzyk, taki wolny!
Niech dzwonią kopyta, drobią, po kocich łbach.
Lecz nie chłostaj konia, toż to boli!

Dorożkarzu, dwa czerwońce oddam w dym
jeśli nie opuści cię nadzieja.
Lecz poczekaj chwilę, stary, już nie mam sił.
Kiedyś nam do domu wrócić trzeba!

Dorożka odkryta,
stukają kopyta,
w głowie jaśminowo kręci coś...

I pluje pestkami
z wiśni nad głowami
bardzo nieprzyjemny jakiś gość.

Dorożkarzu, dom następny, to już tu!
Stań, na koźle zdrzemnij się przez chwilę.
Tylko do niej wpadnę, powiem, że ja "po grób!"
Po co się narażać mojej miłej?

Dorożkarzu, zabierz mnie - kochany - stąd!
Jestem dziś jak wietrzyk, taki wolny!
Niech dzwonią kopyta, drobią, po kocich łbach.
Lecz nie chłostaj konia, toż to boli!

sł. muz. Aleksander Rozenbaum tłum. Paweł Orkisz