Maria Meyer - Markizy

Tu mówią słowo: śmierć
Tak, jak ty mówisz: kwiat
Tu patrzą w morza toń
Tak jak ty w źródła blask
W kobietach upał jest
W słońcu, co budzi dreszcz
A skoro zimy brak
To lata nie ma też
Deszcz pada, gdy jest wiatr
W podmuchach ostro tnie
Te białe konie, co
Malował je Gauguin
A gdy nie wieje bryza
Czas trzyma się w swych ryzach
Na Markizach
Wieczorem ognie w krąg
I w ciszy wiele miejsc
Których jest więcej znów
Gdy księżyc rusza w rejs
I morze pieni się
I wciąż rozbija się
O skały, których świat
Niepokojem tchnie
A potem - dalej gdzieś
Psy pełen żalu śpiew
I razem parę pas
I w taniec - ten, kto chce
I świt już się nie zbliża
I gwiazda spada chyża
Na Markizach
Jest w sercu tutaj śmiech
W spojrzeniu słowa moc
Serce włóczęgą a
Przyszłością ślepy los
I szumią palmy, co
Miłosną piszą pieśń
O której siostry stąd
Nie śmią powiedzieć: grzech
Pirogi płyną tu
Pirogi płyną stąd
Wspomnienia me są tym
Co starcy życiem zwą
Przeklinać bliski kres
To rzecz w złym tonie jest
Na Markizach

Jacques Brel przekład Marcin Jasionowicz