Małżeństwo z Rozsądku - Samotność deszczoholika

Smętnie kroczący po starym mieście
widoczni na każdej ulicy
zawiłym krokiem przez ścieżki życia
wedrują deszczoholicy

Łapiąc skrzące kruszyny przeczuć
zahartowani w walce z dżdżami
wierzący w siłę pierwszych uczuć
rzeczywistością rozczarowani

W ulewy fałszywe szepty wsłuchani
w mgliste wpatrzeni obszary
na pobyt w deszczowym czyśćcu skazani
na wiarę w magię i czary / x2

W wilgotną mgłę ufnie wtuleni
W krzyżowe ognie deszczu wzięci
drżącymi dłońmi wiatru pieszczeni
wykradający barwy tęczy

I tylko nuta żalu jeszcze
gdy niebo błyszczy rozjaśnione
?Panie, to nie te co dawniej deszcze
i takie jakieś rozwodnione?

słowa Arkadiusz Kobus, muzyka Robert Leonhard