Paweł Wójcik - Sted

Ja po torach, po torach poszedłem
W zamieć w noc w śniegu biel
Dobrze iść w imię ojca i syna
Lekko iść kiedy znam drogi cel

Ja po torach że zima to nic
Śnieg topnieje na twarzy
Zamieć wyje jak krzyk
I nie ma już marzeń

Ja po torach w kurtce niechybnej
Plecak ciężki od myśli nieprostych
Niech mnie tutaj rozwieje rozsypie
Kiedy wszystkie spaliły się mosty

Ja po torach zamieć mnie niesie
Po torach pod wiatr w śniegu pył
W kurtce niechybnej jest kieszeń
W kieszeni nóż fiński do żył

Ja po torach po torach o tak
Drogę znam dobrze wiem że to tędy
Oznaczony wyraźnie mój szlak
Przenajbielszym odcieniem obłędu

Ja po torach jednostajnie snu godny
Zdarłem buty od długiej wędrówki
Stary dróżnik jak fartuch samotny
Los ogrzeje łykiem z piersiówki

Warto iść kiedy znam drogi cel
Krzyk – nie