Waldemar Kocoń - Jutro Może Być Za Późno

Jak oślepione słońcem ptaki
W lękiem szukamy swoich gniazd
Wypatrujemy nieba znaków
Gnamy na oślep, tracąc twarz.
Kto nie ma twarzy, kto imienia.
pod maską kryje grzech i strach.
dla kogo wolność to zniszczenia
Jutro mu plecy złoi bat.

Jutro to może być za późno.
odpowiedzialność za stary dom.
Cegłę do cegły składać równo.
Słyszysz ostatni przestróg dzwon.
Stanąć na nogi Polska musi.
Solidarności ludzkiej gmach.
Wciąż chcą podzielić nas i skłócić.
W duszach kropidłem zasiać strach

Imperium jadu zakłamania
Samozagłady sieje wiatr
Z dna nienawiści się wyłania
Nieodgadniony lepszy świat
Więc póki czas i póki pora
Siada przy stole z bratem – brat.
Rozsądek każe, serce woła.
Nie stój nade mną tak jak kat.
Różaniec krzyż i kamień w dłoniach
Krucjatą w pokojowy marsz
Postęp i równość sił wspora
Dwa różne światy mrok i brzask