Wenus - Katarzyna Skrzynecka

1

Tobie grają wszystkie instrumenty,

ciebie wiatr na ziemię z nieba przeniósł

i ku oczom twym po ścieżkach krętych

idę w dzień i w noc, o pani Wenus.

2

Tłumacząca wszystkie sny w sennikach,

sekret wszystkich spotkań i zaręczyn,

wszędzie jesteś: w kwiatach i w świecznikach,

palcem tkniesz: i tańczy świat i dźwięczy.

3

Po jarmarkach, zadymionych placach

też przechodzisz, śmiejąc się i kwitnąc,

ciągle cień twoj odchodzi i wraca,

w ręku chustkę trzymając błękitną.

4

Nawet ślepcy widzą cię nocami,

głusi słyszą, chorzy wznoszą głowy,

kiedy lekko stąpasz ulicami,

gdy sprowadza cię wiatr południowy.

5

Każdą ranę palec twój zabliźni,

każda sprawa będzie rozwikłana.

Z krzykiem biegną ku tobie mężczyźni,

wylać gorzkie łzy na twych kolanach.

6

świece im zapalasz. Przez ogrody

wiedziesz ich, gdy spia, nad zlote rzeki

i codzienne, takie ciezkie schody

jakże im sie znow wydaja lekkie!

7

Wszystko zmienia się na twoje przyjście,

kiedy pierścien twój zaświeci nocą:

ptaki budzą się. I szumią liście,

I na niebie gwiazdy wschodzą.

8

Więc dla ciebie, Wenus, tron w szkarłatach,

rzeźba, wiersz, gramofonowa płyta

i ten dźwięk na wszystkich mostach świata

zakochanych, siedmiostrunnych gitar.

9

To dla ciebie, Wenus, na twą chwałę

pory roku idą rząd za rzędem:

wiosen szum, zim plecy białe,

letnie góry i trąbki jesienne.

10

Bo ty jesteś ta, która w nas mieszka

i prowadzi nas jak marsz weselny;

bo ty jesteś śpiewająca ścieżka,

krzyk ostatni i zachwyt śmiertelny.

Konstanty Ildefons Gałczyński

1948